Even een update van Marco.....

Even een kleine update van mijn kant. De voorbereidingen voor de Transalp zijn in volle gang. Silvia en ik trainen veel en hard, soms alleen, soms samen en ook vaak met een delegatie AV Heerenveen triatleten, het Kellerwaldweekend is daar een mooi voorbeeld van. Deze week hebben we een herstelweek om de gedane arbeid nuttig te houden. In die herstelweek zitten we niet stil maar wordt het aantal trainingsuren wel wat teruggeschroefd. Er worden veel duurtrainingen gedaan op de racefiets, maar ook in het terrein. Straks meerdere dagen achter elkaar om het wedstrijdspecifiek te maken. Er staat nog een lange duurtrip met Johan Neevel op de rol over de mooiste plekjes van de Veluwe, en Limburgs mooiste is een prima testcase met zijn 110 kilometer en 1355 hoogtemeters. En daar plakken we natuurlijk een extra dagje heuevellandschap aan vast. Maar ook de triathlons die voor de deur staan slaan we niet over. Die gaan we combineren met duurritten. Zoals de triathlon van Stiens waar vandaan we op de racefiets weer terug naar huis gaan na de strijd, daar waar we anders lekker in de auto stapten. En dan de volgende dag, i.p.v. een herstelrondje, een flinke lange duurrit pakken.

Behalve trainen zijn er meer zaken die bij de voorbereiding horen. Ik heb na lang wikken en wegen een nieuwe MTB. Mijn conventionele 26 inch Koga heb ik verruild voor een Specialized Stumpjumper 29’er. De 29’er met zijn grotere wielen bevalt mij zo enorm goed. Ik heb qua materiaal een hele grote stap vooruit gemaakt. Een week op een testbike had mijn twijfels grotendeels al weggenomen maar nu ik de nodige kilometers heb gemaakt op mijn 2012 uitvoering ben ik, zacht gezegd lyrisch. Superscherp stuurgedrag, veel meer rust op hobbelig terrein, kilo’s lichter. Hoewel kilo’s wat overdreven is, voelt het wel zo. Voor mij is de 29’er de toekomst, in ieder geval in de marathon. Met deze bike kan ik niet wachten de Alpen in te gaan.

Tijdens de Transalp zijn er 2 verzorgingsposten per etappe waar we voeding kunnen nuttigen en sportdrank kunnen aanvullen. Toch is het belangrijk dat je je vooral zelf kunt bevoorraden. Silvia en ik zijn erg blij met de ondersteuning van Duursport.nl waar we volop de produkten van Amacx testen. Ik ben van mening dat we onszelf moeten kunnen voeden en wil niet afhankelijk zijn van de verzorgingsposten van de organisatie. Die zijn bonus al zullen we de sportdrank daar wel moeten aanvullen. De repen en gelletjes van Amacx zijn erg goed in te nemen en de isotone sportdrank is lekker. De recovery is zelfs goed in te nemen, wat bij een hersteldrank lang niet altijd het geval is.

Voor het Reumafonds hebben we een interview gedaan voor het blad Rond Reuma. We zijn met een fotograaf naar Havelte geweest om daar in de stralende lentezon wat plaatjes te schieten. Op zich een erg leuke ervaring maar met duurtraining heeft het niets te maken. Al duurt het wel; Klimmetje op, wachten op de zon, afdalen, weer omhoog, iets veranderen van positie, wachten op de zon, afdalen. Erg leuk om te doen en we zijn ook erg benieuwd naar het resultaat want die hebben we op het moment van schrijven nog niet onder ogen gehad.

De sponsoring verloopt ook erg goed, we zijn de 1000 euro grens gepasseerd. We kunnen de gulle donateurs niet vaak genoeg bedanken. Elke euro gaat rechtstreeks naar het Reumafonds en wordt gebruikt voor de kostbare wetenschappelijke onderzoeken om de behandelmethode te verbeteren welke door het Reumafonds worden gefinancierd. Het doet ons erg goed om te rijden voor dit goede doel. Een extra motivatie voor een geweldige uitdaging.

Marco

Working nine till five

Dank aan Marco voor de titel die hij noemde in de laatste kilometer die we reden tijdens de Kellerwald bike marathon. Een hel, een kick en oneindig veel gezelligheid (foto's volgen).

Vorig jaar werd ie ingezet door Henk Meijers: Een weekend weg naar Duitsland om de Kellerwald bike marathon te rijden om het ATB seizoen af te sluiten (met dat afsluiten ben ik het natuurlijk niet eens;)). Een ATB wedstrijd waarin je kunt kiezen tussen 40, 80 of 120km. Vorig jaar gingen we met z'n zessen en hadden we een aangenaam verblijf in het Grun Biohotel. Recept voor dit jaar werd niet veranderd al vertrokken we nu met 12 man/vrouw.

Zaterdagochtend verzamelden we om 6:30 bij de McDonald in Heerenveen en poolden we naar Duitsland. Op het programma voor zaterdag stond een rondje 40km inrijden op het parcours en taart eten. So we did. Het parcours lag er natter bij i.v.t. vorig jaar, wat de afdalingen echt minder eenvoudig maakte. En met 2 stevige buien onderweg, werden die afdalingen echt niet beter. Maar voorbereid waren we in ieder geval wel voor de wedstrijd van zondag.

De wedstrijddag: hoewel ik me maanden geleden had ingeschreven voor de 120km (3 ronden van 40km met elke ronde ruim 1000HM) was ik zaterdag in de auto gestapt met het idee om de 80km te gaan rijden. Mijn hamstring blessure speelde zo nu en dan op, en na de baantraining van afgelopen week dinsdag voelde het niet goed. Geen risico's. Dinsdag bij de fysio m'n been nog laten behandelen en zowel donderdag als zaterdag na het trainingsrondje door Marco laten masseren. De trainingsronde was goed gegaan. Ik had geen last gehad en stelde in mijn hoofd de plannen voor zondag een beetje bij. Ik zou voor de 80km gaan, maar een ietsje behouden rijden, want als ik na ronde 2 (80km) mijn hamstring niet zou voelen, dan had ik geen excuus om niet de 120km te rijden.

Op zondagochtend om 9:00 klonk het startschot. Ik hoopte met Paco en Henk mee te kunnen rijden, die de 80km gingen biken, maar was wel vast besloten mijn eigen rit in te vullen. Niets forceren met het oog op de TransAlp in juli. De eerste 20km bleven we met z'n drietjes. Af toe viel er een gaatje tijdens het klimmen, maar in de afdalingen kon ik dat meestal weer goed maken. Paco moest wegens hamstring klachten helaas lossen en ik maakte de eerste ronde vol met Henk. Het ging heel prima. Mijn benen voelden goed, hoewel de 4 pittige klimmen die iedere ronde weer genomen moesten worden, de spieren wel lieten branden. Bij de start van ronde 2 (na 2:14 biken) wist ik het al: ik ga voor de 120km. Er moest iets raars gebeuren als ik dat niet zou doen. Door de korte regen/hagelbuien werd de tweede ronde wel zwaarder. Het maakte de steile afdalingen glad en modderig waardoor het lichaam flink moest corrigeren in de afdalingen om de bike in het juiste spoor te houden. Met daarbij het uitputten van de energie, zou de 3de ronde op karakter moeten.

Bij Henk in het wiel sloot ik de laatste kilometers van ronde 2 af. Dank aan Henk voor de support en het gezelschap. De laatste ronde zou ik het alleen moeten doen. Hoewel ik wist dat dit een hele zware kluif zou worden, was ik ervan overtuigd dat het me wel zou lukken. Enige waar ik bang voor was, was materiaalpech. Bij het passeren van de finishzone waar Henk richting de braadworsten ging en ik een hap adem nam om nogmaals 40km met daarin 1000hm te trotseren, zag ik naast enkele enthousiaste clubgenoten ook Marco staan die ook de 120km zou rijden. Ik was verbaasd. Er moest wel iets gebeurd zijn, anders was ie niet uitgestapt. Een optelsom van redenen hadden 'm doen beslissen om het bij 80km te laten. Maar nu ik de 3de ronde inging, konden we nog heel mooi samen een stukje extra TransAlp voorbereiding pakken. God, was was ik blij.

Na 80 km (4:46) begon ik samen met Marco aan ronde 3. Dat werd echt een op karakter. De benen waren al behoorlijk leeg. De geleidelijke klimmen waren prima te doen op souplesse met een HR van 140. Maar ik wist dat tijdens de steile klimmen kracht uit de benen moest komen om de trappers te laten draaien........en dat zou pijn gaan doen. De eerste klim is de langste en daarmee een van de zwaartse. Begint niet al te steil, maar wordt steeds steiler met tot slot even 2 minuten je benen pijnigen op het kleinste verzet. Het parcours werd met de ronde natter en daarmee was de eerste afdaling ook een van de meest linke geworden. Stenen en takken, maar vooral veel modder. Losgereden modder waar vele sporen doorheen liepen en waar je alle kanten op gleed. Heftig. Na deze klim en afdaling te hebben overleefd konden Marco en ik in steady tempo door. Zolang ik m'n HR rond de 140 hield was het goed te doen. Maar ik merkte ook in de afdalingen dat ik veel energie moest geven omdat het hele lichaam mee moest werken om de bike in het goede spoor te houden. Momenten van kramp in de quadriceps stonden op de loer.

We reden gestaag door van de ene klim naar de volgende afdaling op naar het serieuze werk. De kilometers konden worden afgeteld en de beelden van de finish gevisualiseerd. Maar eerst die laatste klim nog. Een lange steile klim. Daar waar je al helemaal leeg bent en kapot zit. Wow. Fijn om me op te trekken aan Marco die nog zo lekker eenvoudig die pedalen rond liet draaien. Kijken of ie fietsend nog te doen was. Tuurlijk. Gewoon gaan en weten dat de volgende 4km geleidelijk afdalen is en leiden naar de finish. Even door de pijn heen en ik was boven. So glad I did it. En dat voelde al een beetje al finish. De laatste 4km in het wiel bij Marco meegetrokken naar het finishgebied dat al troosteloos was uitgestorven maar werd opgevrolijkt door m'n lieve AVHeerenveen maatjes. Dat was helemaal super. In 7:54 (even voor vijven) kwamen Marco en ik over de finish. En daar mochten we, trots op zijn. De helft van de ingeschreven deelnemers op de 120km was al uitgestapt bij 80km. En wij hebben gewoon die laatste allerzwaarste ronde nog even gepakt. Ik was volledig af. Echt leeg. Maar zeer voldaan. En daarmee 50 euro verdiend voor On Tour voor Reuma van Samme door binnen 70 minuten na hem te finishen;)